MWSM - Odcinek 1

               Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Nic kompletnie. Lenistwo, zapieprzanko ostatnimi czasy (remont, szkoła, te sprawy), a także zupełny brak weny czy choćby skromnego pomysłu (nie, to nie jest usprawiedliwienie. To za mało na usprawiedliwienie mnie, naprawdę), sprawiły, że pierwszy rozdział "Shoujo Mangi" oddaję Wam dopiero teraz. Może być mało śmieszny, ale starałam się, jak mogłam. Ma ponad 2000 słów, tym się pocieszam. Nie wiem, kiedy dam radę napisać drugi, może podczas przerwy świątecznej czy któregoś weekendu spróbuję. Niemniej, w następnym tygodniu pojawi się jeszcze one shot, a raczej kontynuacja jednego z wcześniejszych shotów. Możecie wieszać na mnie psy za tak długi czas nieobecności, proszę bardzo. A jeśli nie powiesicie, będę zobowiązana wziąć się w garść i przestać Was zaniedbywać. Enjoy.

* * *

                Obudził mnie niewyobrażalny hałas. Zerwałem się z łóżka, jak oparzony. Rozejrzałem się wokoło nieprzytomnym wzrokiem, błagając w myślach, aby mnie jeszcze nie zabijali, bo muszę uratować porwaną księżniczkę i ukatrupić jej wuja, starego pierdziela, który zajebał tron i wszelką Nutellę ze skarbca. A to spryciarz pieprzony. Geniusz Zła! Czemu ja na coś takiego nie wpadłem?

                Minęło parę chwil, nim dotarło do mnie, że to był jedynie pojebany sen, jakich wiele już miałem. Przetarłem oczy dłońmi i zacmokałem z niezadowoleniem. Któż śmiał mnie budzić?! Spojrzałem na sprawcę zamieszania – niewielki budzik leżący na szafce nocnej, który wciąż irytował świat swoim pobrzękiwaniem. Wyłączyłem dziadostwo jednym ruchem ręki. To znaczy.. chciałem tak zrobić, ale nie do końca mi się udało.. Zamiast na budzik, moja ręka natrafiła na okulary, których oprawka boleśnie wbiła się w moją skórę. Takie rzeczy tylko w Tesco. A tak serio – tylko ja, totalny niedorozwój i ciamajda potrafię tak robić. Ha ha, możecie mi teraz zazdrościć, pozwalam wam. Znajcie mą dobroć i łaskę. Syknąłem głośno, zabierając dłoń. Rozmasowałem miejsce, które doświadczyło nieprzyjemnego spotkania z okularami.

- Cholera.. czemu zawsze musi mi się coś takiego przytrafić? – jęknąłem. Wyłączyłem budzik (tym razem mi się udało) i przeciągnąłem się. Gdy ta przeklęta maszyna Szatana zaczęła hałasować, akurat tkwiłem w jakimś małym królestwie i zgrywałem bohatera. Tak, „zgrywałem” to dobre słowo. – Nawet we śnie nic mi się nie udaje – podsumowałem się.

                Podszedłem do okna i odsłoniłem je. Słońce od razu wypaliło mi oczy. Przyjemne uczucie, uwierzcie mi. Mlasnąłem z irytacją, zasłaniając się dłonią. Gdy po kilku (nastu? dziesięciu?) minutach moje patrzałki przyzwyczaiły się do obecności światła, westchnąłem i skierowałem się do kuchni. Na mojej twarzy zagościł uśmiech. Życie stało się piękniejsze, od kiedy uwolniłem się od patologicznej rodzinki i zamieszkałem sam. Cud, miód, pornole. Hahahaha, joke. Z rozmyślań wyrwało mnie małe, włochate coś, napieprzające z główki w moją łydkę. Spojrzałem w dół.

- Och. Dzień dobry, Kyuubey – mruknąłem, tłumiąc ziewnięcie. Sprostowanie: Kyuubey to mój kot. Małe, białe, wkurwiające stworzenie, wyposażone dodatkowo w fosforyzujące, w nocy przyprawiające o zawał żołądka (serca też), zielone tęczówki. Dobra, dobra, Kyuubey nie jest cały biały, jego brzuch jest rudy w kilku miejscach. – Już, zaraz, moment mi daj, młody. Za chwilę będziesz szamał.

                Znalazłem gdzieś puszkę z kocim żarciem, z suszarki ściągnąłem dwie miski: białą i czarną, napełniłem je cuchnącym, galaretopodobnym tworem i jedną z nich postawiłem przed  kotem.

- Dzisiaj wątróbka – zakomunikowałem. Biały ogon przeciął kilkukrotnie powietrze, po czym jego właściciel zaczął ucztę. Westchnąłem i rozejrzałem się, dzierżąc w ręku drugą miskę. Raz, drugi, trzeci. Nic. Położyłem miskę na stole, po czym zająłem się sobą. Musiałem coś zjeść. Wziąłem się więc do roboty, chcąc przygotować sobie porządne śniadanie. Robota tak mnie wciągnęła, że zapomniałem się i zanuciłem cicho opening jakiegoś anime. I wtedy… no, cóż. Chyba wystarczy, jeśli powiem, że czyjeś pazury wbiły się boleśnie w skórę na moich nogach..

- Kyuubey, cholero, złaź! – warknąłem. Zrzuciłem z siebie kupę futra, która tak usilnie próbowała zrobić sobie ze mnie drabinę. Oparłem się o blat i wziąłem kilka uspokajających wdechów. Dopiero wtedy odwróciłem się i spojrzałem na winowajcę. Kyuubey siedział na podłodze, jak gdyby nic się nie stało. Wbił we mnie swoje trawiaste ślepia, przekrzywił łeb i miauknął pytająco. Emanowała z niego aura niewinności. Zacisnąłem zęby. Mały, biały skurwiel. - A żeby cię kiedyś pchły zeżarły! – odparłem z nutką nienawiści w głosie, po czym wróciłem do gotowania. Dzisiaj naleśniki. Pycha.

                Moje papu było już prawie gotowe, gdy rozległo się ciche miauczenie. Zlustrowałem podłogę. Kyuubey siedział na parapecie i spokojnie czyścił futro. Czyli to nie on. Nadstawiłem ucha, na moment przerywając wykonywaną czynność. Ów odgłos wydobywał się zza moich pleców. Odwróciłem się. Na szczycie lodówki (która była wyższa ode mnie) stał czarny kot i wyraźnie próbował zejść.

- Dzień dobry, Kuro – powiedziałem, podchodząc do urządzenia. Kocur wykorzystał to i wskoczył mi na ramię. Spojrzałem na niego, po czym na lodówkę, a potem znów na kota. Jak on, do cholery, tam wlazł? Kątem oka zauważyłem pozaciągane firanki. Wiecie, co… Może ja jednak nie chcę wiedzieć. Postawiłem zwierza na podłodze. Jego miska po chwili również się tam znalazła. Wziąłem żarełko i usiadłem przy stole. Wreszcie mogłem zjeść.

* * *

                O kurwa. O ja pierdolę. Dlaczego mnie to spotyka? Zawsze, po prostu zawsze. Zawsze, kurna, zwieje mi autobus na uczelnię. Dzisiaj nie było inaczej. Przez to, że musiałem sprzątać rzygi Kyuubey’a (wiedziałem, że się jakoś świnia odpłaci), spóźniłem się, a teraz mogłem tylko patrzeć, jak mój rydwan się oddala. Uszka oklapły, ogonek przestał radośnie merdać, a oczka zaszkliły się niebezpiecznie, grożąc potopem. Żartowałem. Zamiast tego posypała się wiązka przekleństw, ucierpiał śmietnik, moja noga oraz uszy okolicznych przechodniów, gdy wrzasnąłem w agonii. Ciężkie jest życie dorosłego, oj tak. Miałem już ogłosić sromotną klęskę i zawędrować do domu, przekonany, iż na dzisiejszych zajęciach już się nie zjawię, gdy usłyszałem znajomy warkot silnika. Odwróciłem się. Zobaczyłem motocyklistę na motocyklu, o ironio.

- Joł, Kamil. Co, busik uciekł? – zachichotał chłopak znanym mi głosem. Zamrugałem kilka razy.

- Julek! – olśniło mnie. - Co ty tu robisz? – spytałem mało inteligentnie.

- Dostałem posadę księcia z bajki – przewrócił oczami. – To co, wsiadasz, królewno? Podrzucę cię.

- Dupę mi ratujesz – odparłem z uśmiechem, sadowiąc się za nim.

- Wisisz mi flachę – zaśmiał się i ruszył. Prosto w kierunku piekła.

                Szczęście w nieszczęściu, na wykłady zdążyłem. Niestety, niechybnie ucierpi na tym mój portfel. Walnąłem się na ławce w jakimś kącie. Spróbowałem skupić mój brak szarych komórek na słowach psora. Nie bardzo mi się to udało.

                Podeszła do mnie i ucałowała w policzek. Uśmiechnęła się słodziutko. Odpowiedziałem jej równie słodkim (w moim mniemaniu) uśmiechem. Oczy omsknęły mi się przez przypadek w dół, na jej ciało ubrane jedynie w strój mahou shoujo. Mimowolnie się zarumieniłem.

- Coś się stało, bohaterze? Może masz gorączkę? – spytała z troską w słowiczym głosie.

- Ależ nie, pani – odchrząknąłem. – Po prostu czuję się onieśmielony twoim pięknem.

Zachichotała. Dobra, Kamil, urabiaj ją jeszcze przez chwilę i będzie twoja.

- Jesteś taki zabawny, bohaterze – szepnęła. – Uwielbiam twoje towarzystwo.

- Śmiało mogę powiedzieć to samo – odparłem. Zawinęła na palec kosmyk brązowych włosów. Jej czekoladowe oczy śmiały się do mnie. Zaraz, gdzieś je już widziałem.. W Tesco?

- Moje królestwo jest ci wdzięczne za ratunek, wojowniku. Czy.. jest coś, co moglibyśmy dla ciebie zrobić?

- Hm.. – Tak wiele pomysłów, który zrealizować? – Już wiem. Dajcie mi wór Pocky oraz palmę i mogę spadać.

- Dobrze. A od siebie dorzucę jeszcze to – pocałowała mnie. Poczułem się jak w raju. Nie! Stop! Coś jest nie tak! Dlaczego. Ona. Ma. ZAROST?!

„Hello. I want to play a game.”

Za jakie grzechy, ja się pytam?

                - Nie.. Nie, księżniczko… Nie tam, nie tam! Co ty robisz, głupia…?! To są markowe ciuchy. Markowe, rozumiesz? Gdzie mi z tymi łapami! Zabieraj zęby albo ci je wypierwiastkuję poza nawias kwadratowy! A może to był trójkątny? Nie.. Nie! Moja palma!

                Profesor, który właśnie coś pisał na tablicy, zirytował się, słysząc jęki jednego ze swoich studentów. Podszedł do niego i z całej siły pierdolnął go książką w potylicę. Aż coś chrupnęło. Nie chciałbym być na jego miejscu.. A, zaraz. Przecież to byłem ja. Zerwałem się jak oparzony.

- Nie, nie, mamusiu, te filmy na moim komputerze, to wcale nie hentai! – wybełkotałem. Cała sala zaczęła się śmiać. Rozejrzałem się. Czyżby coś mnie ominęło?

- Za moich czasów studenci z wdzięczności całowali wykładowców po rękach, a nie ignorowali ich, rozkosznie pochrapując! – psor wkurzył się nieziemsko. Na jego czole pojawiła się zabawna bruzda. Tak zabawna, że ryknąłem śmiechem godnym seryjnego zabójcy. – Szczygielski, doigrałeś się. WON MI Z SALI!

Przestałem się śmiać.

- A-ale.. – zamilkłem. Profesor miał wzrok zupełnie jak matka, gdy dowiedziała się, że babcia sprzedała jej seksowną bieliznę na allegro. Powaga. Zrobiła tak, bo stwierdziła, że to dzieło Szatana. Żebyście widzieli moją matkę.. Samara z Ringu się przy niej chowa. – Już sobie idę. Żegnajcie, bracia studenci. Zostawiam wszystko w waszych rękach – powlokłem się smętnie do wyjścia. Gdy tylko zamknęły się za mną drzwi, coś się na mnie uwiesiło.

- Hej, stary – był to mój dzisiejszy wybawca, czcigodny Juliusz z Pipidówka Dolnego. – Za co cię wypieprzył?

- Zasnąłem, a potem zacząłem się z niego śmiać – wygiąłem usta w podkówkę. – A ty co tu robisz?

- Nic nowego. A mnie wywaliła z rosyjskiego, bo z kolegą wrzuciliśmy jego sok do papierowej butelki i udawaliśmy, że to wódka. Nie doceniła tego, że gadaliśmy po rusku – westchnął. Szczerze mu współczułem.

- Smutno. Idziemy się przejść na zewnątrz? – spytałem go. Kiwnął tak energicznie głową, że aż mu spadła czapka, którą zawsze miał na łbie. Poszliśmy.

                Kim w ogóle jest Julek? Juliusz Michnicki, właściwie. To takie wredne, rozpieprzone dziecko, które przykleiło się do mnie w dniu ogłoszenia wyników, kto się dostał na uczelnię. Ubzdurał sobie, że to przeznaczenie i on widzi we mnie swoją „Bratnią połówkę” pomarańczy, jabłka czy tam pomidora, nieważne. No i tak wyszło, że nie mogłem się go pozbyć i zostaliśmy kumplami. Chłopak wygląda trochę jak emo, chociaż się za nie nie uważa. Ma czarną grzywę, kolczyka w wardze i czarne soczewki w oczach. Dodatkowo, nie rozstaje się z wiecznie upieprzonymi glanami, przez co sam w sobie jest moją tarczą przed wszelkimi koksami i innymi stworami pozbawionymi karku, z których lubię sobie robić wrogów, niestety. Jednakże, Julek ma dwie, a właściwie trzy poważne wady. Pierwsza: jest cholernie bogaty. Chociaż to może nie wada, bo wiadomo jak to jest, kiedy się ma dzianego kumpla. Nie mówię, że jestem jakimś pasożytem, o nie. Ja po prostu dzielę się z nim jego kasą. Druga: Juliusz kocha alkohol w prawie każdej postaci. Nie trawi jedynie likierków i innych babskich trunków. Wiąże się to z tym, że jak tylko dorwie jakiś oprocentowany napój, nie zaprzestanie go spożywać, dopóki nie urżnie się w trupa i nie urwie mu się film. Trzecia: jak już się najebie, to się do mnie klei. Nie to, żeby mi to jakoś przeszkadzało, jest to jedynie trochę niekomfortowe, bo Juliusz dosyć sporo waży. Gorsze jest to, że wszyscy traktują nas jak zakochaną po grób parę, a ja jasno postawiłem sobie jako cel, że do trzydziestki albo i dłużej będę singlem. Dosyć się już wycierpiałem w związkach. Chyba nieco zboczyłem z tematu.. Wracając. Juluś to dziwne stworzenie, uwielbiające alkohol i wierzące we wszystko, co ma coś wspólnego z ezoteryką, wróżbami, horoskopem i tak dalej. Gorzej trafić nie mogłem.. A jednak, kumplem jest całkiem dobrym.

                Wyszliśmy z budynku uczelni. Od razu owiał nas przyjemny, już ciepły, wiosenny wietrzyk. No tak, zaczynał się marzec. Śnieg w końcu stopniał. Aż zachciało się żyć. Juliusz przystanął.

- Ty też to słyszysz? – spytał mnie. Stanąłem obok i zacząłem nasłuchiwać.

- Coś jakby… babskie piski?

- Chodźmy sprawdzić – złapał mnie za rękę i pociągnął w jakimś dziwnym kierunku. Nawet nie protestowałem, bo nic by to nie dało. Stanęliśmy przy siatce boiska do tenisa. Z drugiej strony tłoczyło się mnóstwo podjaranych studentek. Wyglądało to jak plątanina nóg, rąk, dekoltów i spódniczek, wykrzykująca podnieconym głosem wyznania miłości w stronę dwóch grających.

- Orgia, panie. Jedna wielka orgia – podsumowałem. – Gdyby nie ta siatka, rzuciłyby się na nich i zaczęły gwałcić jedna po drugiej..

- To byłaby piękna śmierć – szepnął uroczyście Julek. Obaj zamilkliśmy na moment.

- Dobra, dość tych marzeń – potrząsnąłem głową. – Lepiej obczajmy tenisistów – spojrzałem na tor. Dwóch gostków, na oko studentów, grało sobie spokojnie w tenisa, nie zważając na ten rozochocony tłum płci pięknej. Jeden był szatynem. Jego oczy miały taki ładny, bursztynowy kolor. Chłopak wyglądał na raczej niskiego i chuderlawego, w przeciwieństwie do swojego przeciwnika, wysokiego i dobrze zbudowanego bruneta o czekoladowych tęczówkach. Wyglądał zupełnie jak ta księżniczka z mojego snu. I miał nawet kilkudniowy zarost…

- KAMIL! – Julek wydarł się do mojego ucha. Spojrzałem na niego, zaskoczony.

- Co jest?

- Wyglądasz, jakbyś ducha zobaczył.

- Serio?

- Tak. Znasz tych gości?

- Nie. Wiesz, co? Chodźmy stąd. I tak za dużo tu wiary – złapałem go za rękaw. Odeszliśmy. Usiedliśmy na ławeczce nieopodal.

- Od razu spokojniej – czarny rozłożył się na drewnie. Wyjął z kieszeni lizaka i wetknął go do ust. Westchnąłem. – Oszaleć można z tymi laskami.

- No..

- A tobie co?

- Nic, nic. Po prostu śniła mi się dzisiaj taka ładna księżniczka, a potem się okazało, że ma zarost – miauknąłem.

- Współczuję. To musiał być niezły szok – poklepał mnie po ramieniu.

- Nie to było najgorsze. Ona wyglądała jak ten pieprzony tenisista.

- Jeszcze gorzej. Ale przecież mówiłeś, że go nie znasz.

- Bo nie znam. Chyba.

- Aha - nie powiedział nic więcej. Ja zresztą też. – Pierdzielone babska. Cały czas dudni mi w uszach ich krzyk. „Michał! Michał! Michał”, darły się.

- Hm? Jaki Michał? Mamy tutaj jakiegoś Michała, który byłby na tyle przystojny, żeby się o niego zabijały?

- Chyba nie. To musi być nowy, bo nie kojarzę nazwiska – wzruszył ramionami. No tak, on znał wszystkich. Alkohol łączy ludzi prawie tak dobrze jak Nokia.

- Nazwiska? – zmarszczyłem twarz. – A jakie jest, bo nie dosłyszałem?

- Dziedzic. Michał Dziedzic. Albo coś w tym guście – mruknął. Zamarłem.

Ha. Ha. Ha. Zajebiście. Jaki ten świat jest malutki.. Nie ma to jak na swojej uczelni spotkać swojego byłego, który podobno wyjechał za granicę. Ha ha ha. Zgłoszę reklamację. Moje przeznaczenie jest do dupy. Szlag, zaczynam gadać jak Julek. Ech.. A miało być tak pięknie. Wiedziałem. Rzygi tej białej mendy na pewno były napromieniowane. Tak. To wszystko przez to. Prawda…?

* * *

Pojawił się spis postaci. Skromne zdjęcia i podpisy, ale zawsze coś. ^.^ Proszę o szczerość, wyrozumiałość, ewentualnie pomysły, co chcecie, aby Kamil przeżył, w czym uczestniczył. ;3 

Dziękuję za uwagę, do następnego! <3