MWSM - Odcinek 2.

Dzień dobry! Specjalnie dla Was wstałam dzisiaj wcześnie i skończyłam drugi odcinek Shoujo Mangi. :3 Nie jest może tak zabawny, jak chciałabym, żeby był, ale mam nadzieję, że się Wam spodoba. ^^ Enjoy. :D

* * *

                Nieprawda. Niestety nieprawda, a ty doskonale o tym wiesz. Przecież pamiętasz doskonale, że nie możesz mu podawać uranu zamiast żarcia. Więc jego rzygi nie świecą w ciemnościach ani nie są w jakikolwiek sposób napromieniowane. Mikołaj wcale nie istnieje. I nie ma Wróżki Zębuszki. A Zając Wielkanocny to ściema. Wszyscy przez całe życie cię oszukują, więc teraz ty też postanowiłeś się oszukiwać? Brawo, słonko, brawo.

- Ej. Kamil. Żyyyjesz? – zmartwiony Juliusz potrząsnął mną jak galaretą. Zamrugałem oczętami, spoglądając na niego z zaskoczeniem. Odpłynąłem? Znowu?

- J-jasne. Po prostu się zamyśliłem – uśmiechnąłem się.

- Nie kłam. Ty przecież nie umiesz myśleć – podsumował mnie mój zią. Prychnąłem. – No co?

- Betsuni. Idziemy stąd? – wstałem. Juluś radośnie dźwignął szanowną z ławki. Spojrzałem na niego krytycznym okiem. – Przytyłbyś, anorektyku jeden.

- Ej, no.. Nie jestem anorektykiem. Jestem po prostu szczupły – jęknął.

- I masz grube kości, taa – mruknąłem. Taka była prawda. To pieprzone pseudoemo było wysokie jak tyczka i chude jak.. też tyczka. Ale ważyło co najmniej półtora razy tego, co ja. Poza tym pochłaniało niewyobrażalne ilości jedzenia, a dalej wyglądało jak wieszak. A ja? Pomacałem swój brzuch. Fałdy cellulitu radośnie przelały mi się przez palce. Westchnąłem. Bad justice. Bardzo bad.

                Opuściliśmy zacną miejscówkę. Znów przeszliśmy obok kortu tenisowego. Panowie wciąż sobie grali, a orgia ich otaczająca trwała w najlepsze. Bad justice again. Dlaczego nie mogę mieć takiego brania? Dlaczego lecą na mnie tylko księżniczki z zarostem i to tylko we śnie?

- Smuteczek – szepnąłem. – Chyba już do końca życia będę sam.. Ale przecież sam to wybrałem, nee? – Taak. Moje piękne postanowienie. Ale.. skoro Michał tu jest.. i, choć to mało prawdopodobne, nie zapomniał o mnie.. moja cudowna obietnica złożona mi pójdzie się rozmnażać! O nie. Nie dopuszczę do tego. – Prędzej dam się przebrać za loli – burknąłem.

- Co przebrać za loli? Kto będzie się przebierał? – spytał Julek, zrównując ze mną krok.

- Ja.

- O, super! – uśmiechnął się. – Kupię ci kieckę.

- Żartowałem, baka – uderzyłem go w ramię. Zmarszczyłem nos. A może to wcale nie Michał..? Przecież istnieje coś takiego jak zbieżność nazwisk. I imion. I co z tego, że jest podobny? Każdy ma swojego sobowtóra. Prawda?

                Postanowiłem podejść bliżej, aby to sprawdzić. W pewnym momencie zobaczyłem gwiazdki. Były.. takie piękne. Aż musiałem podzielić się swoimi wrażeniami z matuszką Ziemią, mocno ją przytulając całym ciałem. Twarzą też. Hahaha. Zaliczam zgona bez alko.

                Dźwignięto mnie do prostej. Nie. To nie była prosta. To była w chuj krzywa. Nie, matmo, won! Nie potrzebuję twoich współrzędnych i epitetów! Idź być matmą gdzie indziej! Otworzyłem gniewnie oczy, rozglądając się dookoła. Zmarszczyłem się. Dlaczego wszędzie jest tak różowo? Znowu Kami przesadził z truskawkową farbą do włosów?

- Kamilku.. dobrze się czujesz..? – spytał ktoś głosem Julka. Spojrzałem na niego.

- Afkors, że tak, bejb.

- No chyba nie – mruknęło czcigodne emo. Zlustrowałem go dokładnie. Coś było nie tak. Złapałem go za krocze.

- Masz grzyba w gaciach – palnąłem. Na policzkach Juliusza wykwitły czereśnie. Lubię czereśnie. Chciałem jedną zerwać, ale trzymał mnie za ręce, menda jedna. Przysunąłem się z zamiarem odgryzienia jej od łodygi. Nie dała się, szmaciarka.

- Kamil, ogarnij dupę! – krzyknęło mi do ucha drzewko owocowe. Zaraz.. przecież drzewa nie krzyczą.. One po nocach śpiewają utwory Metallici. Coś jest nie tak.. A może to były Nirvany?

- Nie mam dupy, mam pośladka. Jednego. Nazywa się Wojciech. Chcesz go zobaczyć?

- Nie, dzięki!

- Nie wrzeszcz.. O ja cię, mam helikoptery.. Bziuuuuu!

                W uszach zadzwoniły mi marsze weselne. Albo żałobne. A chuj z tym, nigdy nie byłem dobry z plastyki. Zakręciło mi się we łbie, jakbym wypił ze dwie butle whiskacza i popił gorzką żołądkową. A ja przecież jestem grzecznym abstynentem..

- Już.. lepiej.. – sapnąłem. – Boże.. Czuję się jak Urbańska po wylizaniu podłogi w toalecie szkolnej.. – jęknąłem – dla dziewcząt.

- Poetyckie porównanie – burknął Julek. Spojrzałem na niego.

- Czemu trzymam cię za krocze, a na policzku masz ślad zębów?

- Ciesz się, że cię lubię, bo inaczej zrobiłbym z ciebie sernik.

- Fuj. Nie lubię sernika – wykrzywiłem się. Tymczasem mecz tenisa nareszcie się skończył. Drzwi od bramki okalającej kort, czy jak to kurestwo się nazywa, otworzyły się. Orgie rozdzieliły się na pojedyncze panienki, które natychmiast ustawiły się po dwóch stronach drzwi. Tenisiści wyszli. Uśmiechali się i machali podjaranym studentkom.

- Czy ty widzisz to samo, co ja..? – zapytał Julsław.

- Taa. Nic, tylko dać im białe mundurki..

- Ale przecież jeszcze nie ma wieczoru – zmarszczył brwi.

- Jeśli nie ma, to wiedz, że coś się dzieje – stwierdziłem. Zaśmiał się.

- Ej.. czy oni nie idą w naszą stronę?

                Rzeczywiście. Ci dwaj wyraźnie zmierzali do nas. Uniosłem sugestywnie brewkę. Niczym szlachta, haha. Panowie tenisiści stanęli przed nami, głupio się uśmiechając. Ten wyższy, jeśli patrzeć z bliska, wyglądał jeszcze bardziej jak Michał.

- Któryś z was dostał naszą piłką w głowę, prawda? Wybaczcie – i głos miał jak Michał.. To nie fer!

- Nie, nie, spokojnie, aż tak nie bolało – pomachałem nerwowo gałęziem.

- Na pewno? – spojrzał na mnie badawczo. Poczułem, jak pocą mi się stopy.

- Na pewno. Nee, Juluś? Juluś..? – rozejrzałem się. Moja tarcza gdzieś zniknęła. Pięknie, kurwa, pięknie. A nie, czekajta..

- Hej, jesteś chwastem..? – zamruczał mój zią do tego mniejszego. – Bo chętnie bym cię wyrwał..

- Julciu, do nogi – mruknąłem. – Zostaw pana. Pan może mieć syfilis albo co, ja cię po weterynarzach wozić nie będę.

- Tak, tak.. – westchnął.

- I tak nie poruchasz.

- Wcale nie o to mi chodziło! – burknął.

- Jasne, jasne – prychnąłem. – Soraski za niego, nieokrzesany jest.

- Sam jesteś nieokrzesany.. Kto mnie łapał za krocze?!

- To.. to był wypadek – wydąłem policzki. Brunet zaśmiał się, patrząc na nas. – Z czego rżysz?

- Jesteście jak.. stare małżeństwo.. – wysapał. – I lepiej do mojego kolegi nic nie mówić, bo nie zrozumie. To Francuz.

- Francuz..? Oł.. – zasępiłem się. – No dalej, Juluś, powiedz coś po francusku – mruknąłem.

- Ja? – jęknął. – Yy.. łi.. gejen.. tu.. szule.. – wybełkotał. Facepalm. Tylko geje mu w głowie, zboczeńcowi jednemu.

- To nie jest francuski, słonko – stwierdziłem. – To jakaś mieszanina języków, które na pewno francuskim nie są. Nieważne, zresztą.

                Westchnąłem i spojrzałem na obcokrajowca. No tak, brawo, Sherlocku. Strofujesz towarzysza broni, a sam nie szprechasz po żabiemu. Ni w ząb! Jedyne, co wiesz o Francji, to to, czego nauczyłeś się z Hetalii! Ale to nie jest dobry pomysł, wspominać teraz, że Francja zaproponował małżeństwo polibrewemu Anglii. Ach, te podteksty BL. Yaoi, yaoi wszędzie.. 

- Ależ spokojnie, panowie. Proszę się nie kłopotać – odpowiedziało z uśmiechem zagraniczne stworzenie. Użyło do tego doskonałej wręcz polszczyzny.

- Ty.. Wrobiłeś nas! – wskazałem palcem bruneta. – Ty szujo.. Co będzie następne? Zmienisz się w tytana i rozpieprzysz miasto? A może staniesz się małym, białym skurwykotem i zaczniesz zamieniać małe dziewczynki w czarodziejki?!

- Shingeki no Kyojin, Mahou Shoujo Madoka Magica – powiedział Francuz. Spojrzałem na niego.

- Otaku?

- Otaku.

- Aha.

- Czy to nie wspaniale, Kamilku? – uśmiechnęło się emo. – Mamy kolejnego do kolekcji!

- Tej, cicho bądź. Ja nie biorę w tym żadnego udziału.

- Ale.. Kamilku..

- Żaden Kamilku. Dla ciebie co najmniej Kamil-sama.

- No weź..

- Co mam wziąć? Zasłużyłeś na mój chłód. Przekląłem cię przecież do ósmego pokolenia wprzód i wstecz.

- Ale.. za co?

- Zabij mnie, jeśli się mylę. Ale czy ty przypadkiem nie zdradziłeś mojej matki z kasjerką w sklepie z bielizną szatana?

- To nie byłem ja! To był mój zły brat bliźniak!

- Powiedział jedynak – mruknąłem. Parsknął śmiechem.

- Tu mnie masz – powiedział.

- Ekhem. Przepraszam, że przerywam tę jakże piękną konwersację, ale chciałbym się chociaż dowiedzieć, jak się nazywacie – wtrącił szatyn. Uśmiechnąłem się.

- Wielki, potężny, niezrównany we wszechświecie pogromca plastików, Kamil Szczygielski! – wykrzyczałem.

- A ja to skromny pomagier wyżej wymienionego, Michnicki Juliusz – dodał czarnowłosy.

- Rozumiem. Marcel Chatier się nazywam. Matka Polka, ojciec Francuz, dlatego polski znam.

- A ja, że tak wtrącę.. – zaczął brunet.

- Michał Dziedzic, czyż nie? – zapytałem spokojnie. A raczej siliłem się na spokój, bo w środku to zacne me jelita układały się w takiego węża, co zżera swój ogon, kanibal jeden.

- Skąd..?

- Orgia wykrzykiwała – mruknąłem.

- Ach. Rozumiem.

- No nic. My, Julku, zwijamy się. Skoro wypieprzyli nas z zajęć, to widocznie nie są przygotowani na naszą cudowną obecność. Więc chodź, kupię ci tego flaszka, a potem odstawisz mnie pod dom.

- Tak jest, moja księżniczko! – uśmiechnął się. Prychnąłem.

- Księżniczko, tak? Jeszcze zobaczymy – złapałem go za grabę i pociągnąłem na parking. – To bai bai, panowie! – krzyknąłem jeszcze. Szybko zwinęliśmy się z terenu uczelni.

* * *

                Otworzyłem wrota do mej wspaniałej twierdzy. Wpuściłem Julsława przed sobą, jak prawdziwy dżentelmen. Ściągnął glany, rozpieprzył się na MOJEJ sofie i wyszczerzył zęby. Sparodiowałem jego uśmieszek.

- Masz piękne zęby, wiesz? – powiedział. – Takie czarne..

- A twoje zaraz będą wybite – prychnąłem. – Durny emos. Już zakonnica ubiera się ciemniej niż ty.

- To bolało – jęknął. – No więc? O czym chciałeś porozmawiać?

- Daj mi chwilkę.. – wziąłem głęboki wdech. Kyuubey uwalił się na kolanach emosa. – Uważaj, bo zaraz twoje spodnie będą w białe paski.

- Spoko, nie przeszkadza mi to – zaczął głaskać tego małpiszona. Znów odetchnąłem.

- No dobra. To mówię.. MichałDziedzictomójbyły – wydusiłem na jednym wdechu.

- Że co? Ej, czekaj.. jeszcze raz. Wolniej.

- Co? – jęknąłem. – No doobra.. Michał. Dziedzic. To. Mój. Były.

- A-ale.. przecież ty nie lubisz chłopców!

- Masz mordę, jakby cię walec rozjechał – uśmiechnąłem się. – Jestem bi.

- Ach, so.. Dlatego moja gejoza ci nie przeszkadza.. – mruknął. – Zaraz.. Wspominałeś kiedyś o lasce, która cię zostawiła, bo musiała wyjechać za granicę. To on?

- Tak.. To Michał. Gomen, że cię okłamałem, ale nie ufałem ci wtedy zbytnio, a później nie było sensu o tym gadać.

- Nie, spoko. Co teraz zamierzasz? – spytał. Usiadłem obok niego.

- Nic. On mnie najwyraźniej nie pamięta. I dobrze. Niechaj tak będzie.

- Gadki rodem z Pana Tadeusza ci nie pasują – podsumował mnie.

- Pff. Cicho bądź, przychlaście.

- Nie jestem przychlastem.

- Jak to nie? Ja.. Ja wyglądam jak słodka lasencja. A ty?! Ty co sobą reprezentujesz?! Myślisz, że jak ubierzesz rurki, podkoszulek i glany, to jesteś seksowny?! Tak, masz rację, ale to ja jestem bogiem!

- Przepraszam za tę zniewagę, panie mój – zaśmiał się. – Słodka lasencja, tak? Czyli ubierzesz dla mnie kieckę loli?

- Dobra, ubiorę. Lepiej, jak ja to zrobię, bo ty w stroju lolity wyglądasz jak transwestyta na zakupach.

- Cieszę się, że się zgadzamy ze sobą – uśmiechnął się.

- Weź już tego banana z twarzy, bo nie mogę z twojego kretyńskiego ryja.

- Ej.. Nie jest kretyński – jęknął. Zadzwonił mój telefon. Wstałem i odebrałem.

- Kamil? – to była moja matka. – Słuchaj mnie uważnie. Za chwilę przyjdę do ciebie z babcią. Masz się nią zająć, rozumiesz?

Nie… Nie rozumiem. Co ja jestem? Caritas? Hospicjum? Dom spokojnego staruszka? No, ale.. Jeśli nie spełnię jej życzenia, zostanę sprzedany.. jako organy do przeszczepów. Madoka-chan, wspomóż mię…

* * *

Za dużo dialogów. ;-; W następnym odcinku to zmienię.

Tak.. Babcia, Julek i Kamil. Wiecie, co to oznacza? JEHOWYCH. :3 Czyli dziękuję kochanej Sarin za ten wspaniały pomysł. ^^ 

Jak widać, Julek nie jest gruby, tylko dużo waży. Jest w chuj wysoki, dlatego jego mięśnie (a raczej ich brak), jak również kości ważą sporo. Ale spokojnie można policzyć wszystkie jego żebra. Dlatego Kamil wyzywa go od anorektyków. ^^

Pojawiła się nowa postać. Marcel Chatier. Wiem, że namiesza solidnie, ale do czego konkretnie go użyję, zobaczymy. ^^ Zapraszam do spisu postaci. 

 Przez wskazanie mi sytuacji z Desu Noto, która nie była zamierzona, wpadłam na świetny pomysł. Jako, że główny bohater to popieprzony otaku, w każdym odcinku będzie odwołanie do konkretnej sceny konkretnego anime bądź mangi. Jeśli będzie banalne - zaznaczę to w posłowiu. Jednakże, jeśli banalne nie będzie, a mimo to komuś uda się zgadnąć - BRAWO! Wieczna chwała i sława, a także tytuł nolife'a, aktualny do następnego odcinka. ^^

Tak więc, zabawa się zaczyna. Dzisiejsze odwołanie jest proste. Wskażcie je i powiedzcie, z jakiego anime pochodzi. ^^

Do następnego. ;3