MWSM - Odcinek 3.

  Yatta~! Udało mi się! Napisałam! I nawet zadowolona z tego jestem. ;3 Teraz mogę z czystym sercem jechać na obóz i wypoczywać. ;3
  A więc, od 07.07 do 17.07 co najmniej przebywać będę na urlopie. Po tym okresie wrócę do Was i znów zaatakuję falą (mam nadzieję) moich tworów. :3
  Dedykuję ten odcinek pomysłodawczyni, Sarin, a także Werze, która zawsze wspiera mnie z dupy wziętymi cytatami. :3 Pamiętajcie o tym, aby w komentarzu wskazać fragment i anime/mangę, którym/którą jest on inspirowany! A więc.. Let's enjoy! <3

* * * 

(Click.)

        Niech wszyscy zginą. Tak. Wszyscy powinni zginąć. Aż mi się przypomniała taka ładna, vocaloidowa piosenka. „Niech wszyscy zginą, niech wszyscy zginą, niech wszyscy zginą.. po drugiej stronie tęczy!” Co.. Zaraz.. Nie.. Za dużo internetów na dzisiaj. Tak.

                Tatata, to był taki uroczy przerywnik. Dzień dobry, cześć i czołem! Lejdis end dżentelmen! Za chwilę otworzę kopertę! To wiekopomna chwila. A więc.. zwycięzcą plebiscytu na zjeba i ciamajdę  roku jest…! (Panie Mietku, werble, proszę.)

...jestem ja, panie i panowie.

Wielkie brawa!

                Wracając do tematu. Siedzę w domu razem z Juliuszem, a tu za chwilę wparuje moja rodzicielka ze swoją rodzicielką. Noż cholera marcepanowa i wszyscy święci! Stop.. Nie.. Cholera nie jest marcepanowa, a cytrynowa, bałwanie jeden. No ja nie mogę.. Ech.

- Czyli mamy bawić się w wolontariuszy, tak? – mruknął z powątpiewaniem Julek, kiedy mu powiedziałem.

- Taa – westchnąłem. – Nie to, że coś, ale moja babcia niedosłyszy, ale ma, kurna, sokoli wzrok, więc uważaj. I dostaniemy ją w zestawie z jej najlepszym przyjacielem, panem wózkiem.

- Aha.. Spoko. A co ona je?

- Papki z nie wiadomo czego. Nieważne, czym to będzie, ważne, żeby było zmielone. A, często wypada jej sztuczna szczęka, a wtedy wygląda jak pomarszczony Freddy Krueger.

- O matko.. – jęknął. Nie dziwiłem mu się. Nic, co dotyczyło mojej kochanej babuleńki, nie było zachęcające.

                Zadzwonił dzwonek. Matula pchnęła wózek w moją stronę. Gdyby nie to, że zwolnił na progu, najpewniej by mnie przejechał. Szczęśliwa, że pozbyła się problemu, szybko zamknęła drzwi i spierdzieliła. Podstępna, ruda wiedźma…! Westchnąłem i spojrzałem na babkę. Zawzięcie mlaszczyła coś trzymanego w pomarszczonych rękach.

- Dzień dobry, pani babciu – powiedział z uśmiechem Julsław. Został pociągnięty za łańcuch przypięty do spodni.

- Poogryź mi to! – wręczyła emosowi obślinione, całkiem duże jabłko. Julek rzucił tym, piszcząc jak mała dziewczynka.

- Ech, babciu, babciu – założyłem rękawiczki jednorazowe, wrzuciłem jabłko do miksera i zmieliłem. Trzeba będzie go potem zdezynfekować. Przełożyłem papkę do miski i dałem ją Julkowi, który właśnie próbował wodą wypalić sobie skórę. – Masz, nakarm ją tym.

- ZWARIOWAŁEŚ?! Nie tknę niczego, co ten potwór miał w ustach! Nawet przez łyżeczkę! – piszczał.

- Ech. Zero z ciebie pożytku, stary. Będę musiał sprawić sobie nowego murzyna – podszedłem do babci. – No już, babuniu, otwieramy buźkę i amamy. Aaaa…

- Myślisz, że ile mam lat, gówniarzu? – burknęła, sepleniąc, jak to mają w zwyczaju ludzie bez zębów. Zacisnąłem zęby. Jak mnie ten emeryt wkurwia! Moher pieprzony..

                Udało mi się wcisnąć w nią jabłczaną papkę. Przypłaciłem to ryjem całym w jabłku, oplutym dywanem (drugi raz go będę czyścił!) i stopą zmiażdżoną przez koło wózka.

- Poddaję się! Rób, co chcesz, ty stara raszplo! Ale jak będziesz głodna, to nie przychodź do mnie! – jęknąłem. Zdezynfekowałem siebie, mikser, miskę i dywan. Całe szczęście, że moje ukochane futrzaki nie zdecydowały się dołączyć do tej radosnej, jabłkowej orgii. Blech. Chyba mam uraz do tych owoców.

- Mam ochotę na dobranockę! – powiedziała, kompletnie ignorując moje słowa. Warknąłem cicho. Wtem, dzwonek zadzwonił po raz drugi dzisiejszego dnia. Widząc, że Michnicki nie ma nawet zamiaru otwierać drzwi, ruszyłem zad w ich kierunku.

                Otworzyłem i.. natychmiast tego pożałowałem. Dwóch gościów w garniakach, trzymających stertę papierów mogło oznaczać tylko jedno. …JEHOWI AR KOMING.. ..Obym się mylił..

- Dzień dobry. Czy ma pan chwilę, by porozmawiać o Bogu?

                Kamil, pieprzona cioto, powinieneś zostać jasnowidzem. Dorobiłbyś się fortuny za pomocą smsów i programów ezoterycznych..

- Emm.. babcia nie pozwala mi rozmawiać z obcymi – jęknąłem głosem niedorozwiniętego dziecka. Przynajmniej tak chciałem zabrzmieć. Po ich minach wywnioskowałem, że jednak mi nie uwierzyli. Zakląłem w myślach. Musiałem szybko coś wymyślić, żeby się ich pozbyć. Jehowi byli ostatnim, czego potrzebowałem w tej chwili.

- Nalegamy.. – mruknął wyższy z gości. Szybka analiza, rzuć pierwszy tekst, który wpadnie ci do głowy!

- Kościół jest w tamtą stronę – wskazałem w lewo. Wszyscy trzej tam spojrzeliśmy. Sąsiad, który właśnie wychodził do kibla, ubrany jedynie w gustowny, poplamiony tłuszczem, biały niegdyś podkoszulek i jakieś dziwne, krótkie spodenki, spojrzał na nas ze zdziwieniem, spłonął burakiem i potruchtał do kibelka. Ech, ci biedni ludzie, którzy nie mają kibla w mieszkaniu..

- Może jednak znalazłby pan chwilkę?

- No.. dobrze. Ale tylko na chwilkę. Jeśli tatuś zobaczy, że wpuściłem obcych, zbije mnie pasem – postanowiłem pokonać ich tym, z czym zmagałem się teraz sam.

- Kaaaamil! To nie chce zejść! – jęczał Julsław, będący gdzieś w okolicach zlewu. Ustaliłem lokalizację babci. Właśnie dorwała grejpfruta i śliniła go gdzieś w kącie pokoju. Dobra nasza!

- Juluuś.. Ręce same nie odpadną. Musisz im pomóc tym! – wyciągnąłem z szuflady piękny, rzeźnicki tasak do mięsa. Uśmiechnąłem się przy tym psychopatycznie.

- Nie lubię noży – miauknął. – Nie masz dynamitu?

- Skończył się przedwczoraj, kiedy sprzątałem po kolędzie – westchnąłem.

- Ojoj, to niedobrze. Dobra, moje ręce zostawmy na później, jak już mamusia wróci z pracy. Przyniesie nam nowe granaty do zabawy! – zapiszczał.

- Yay! Znowu będzie czym rzucać w sąsiadów!

- A pamiętasz, jaka była z nas dumna, kiedy trafiliśmy tej starej szui spod piątki prosto w łeb!

- Pamiętam! Och, ale to była przednia zabawa!

                Kątem oka zauważyłem jak Jehowi bledną. Hehe, dobrze wam tak, pieprzeni domokrążcy. Odechce wam się odwiedzania tej okolicy. Dyskretnie posłałem Juliuszowi spojrzenie, które mówiło: „Masz coś wymyślić!” Podszedłem do naszych.. gości.

- A więc. O czym panowie chcieli porozmawiać ? – zapytałem z lekkim uśmiechem. Jeden z nich przełknął ślinę i podał mi jakąś bzdurną broszurkę.

- O Bogu – odparł niższy, ze szczurowatą twarzą. Nazwę go Szczurek. Obaj byli zdenerwowani. Aha! Czyżbyście rzadko docierali do tego momentu, panowie? Jesteście przyzwyczajeni raczej do drzwi zamykanych wam przed nosem?

- Przepraszam.. nie bardzo rozumiem.. – zmarszczyłem teatralnie breffkę. – Czym jest Bóg?

- Nie wie pan?!

- Nie wiem. A powinienem? – spytałem niewinnie. Szczurek zrobił minę, jakby nie mógł się wysrać. Ten drugi, hm.. Świnek, bo ma taki świński nos, jęknął cicho. Chyba powoli zaczynali mieć mnie dość.

                Naszą przecudowną rozmowę przerwało coś pełzającego po podłodze. Spojrzałem na to ze zdziwieniem. Nie pamiętam, żebym hodował węża albo jakieś dżdżownice. A nie. To Julek. Czyli zamierzasz zgrywać wariata, stary?

- Juluś.. Nieładnie pełzać po podłodze, kiedy mamy gości! – pomogłem mu wstać. Musiałem go podtrzymać, inaczej znowu by wylądował na dole. – Przepraszam panów, on znów ma atak – uśmiechnąłem się przepraszająco. – Mój przyjaciel choruje na schizofrenię i często wydaje mu się, że jest kimś innym. Teraz chyba padło na dżdżownicę. A może na węża?

- Chcę.. chcę ich zjeść.. Mogę ich zjeść, mamusiu?

- A nie. To jednak psychopata. Przepraszam za pomyłkę.

- Zjem ich wątroby..! Z uszu zrobię naszyjnik.. A oczy wydłubię i postawię na telewizorze! – wyrywał się teatralnie. Tak naprawdę nie wkładał w to zbyt dużo siły.

- Proszę się nim nie przejmować – znów posłałem im mój firmowy uśmiech. – Na czym skończyliśmy? Ach, tak. Na tym całym Bogu. No więc? Czym on jest?

- On.. – Szczurek zaczął, obserwując uważnie Julka. Był wystraszony.  – On.. stworzył niebo i ziemię.. a także ludzkość..

- A kim panowie są? – spytałem z lekkim rozczarowaniem. Spodziewałem się lepszego wyjaśnienia.

- My.. – tym razem odezwał się Świnek. Przy każdym słowie zabawnie poruszał nosem. Wpatrywałem się w to jak zahipnotyzowany. – My jesteśmy jego świadkami, świadkami Jehowy. Głosimy wiarę i Jego słowo tam, gdzie to możliwe.

                Czyli po prostu jesteście domokrążcami, którzy nie mają jaj, by założyć sobie kościół albo coś takiego, tylko wpieprzają się ludziom do domów i rozdają te śmieszne ulotki. Przy okazji, widzę, że Szczurek nawiązał współpracę z Julkiem i wepchnął mu parę broszur. Pin pon! Właśnie na coś wpadłem.

- Ach. Rozumiem. Ale mamusia nie pozwoliła mi wstępować do sekty – powiedziałem. No, jeśli to ich nie wykurzy, to ja już nie wiem.

                A jednak. Nie udało mi się, już to widzę. Stoją jak te trusie, zmieszani i wystraszeni, ale ruszyć dup nie mają zamiaru. A to wytrzymałe bestie! Co ich powali, jak nie skondensowana dawka mnie i Juliusza?!

- Wnusiu.. – odezwała się babcia z kąta, na chwilę przerywając zasysanie skórki grejpfruta. Jej głos był doprawdy przerażający. Brzmiała jak jakaś zjawa. – Powiedz tym ładnym panom, aby dali więcej papierków, będzie czym palić w piecu..

                I to podziałało. To nareszcie, kuźwa, podziałało. Panowie obrócili się, otworzyli drzwi i, z szybkością Pershinga, wypierdolili z mojego skromnego mieszkanka, cały czas krzycząc jak gwałcone dziewice. No, doprawdy, co to za zachowanie. Manier za grosz! Jakbyśmy próbowali co najmniej na śmierć ich wystraszyć, wszelkimi dostępnymi, humanitarnymi sposobami.

                Julsław stanął na pewnych nogach i zaczął wiwatować. Przybiliśmy sobie zasłużoną piąteczkę. Zaryglowałem porządnie drzwi, zebrałem wszystkie śmieci, które od nich dostaliśmy. Wywaliłem je przez okno. Ups, chyba ktoś dostał nimi w łeb. Nieważne.

- Dzięki, babciu – uśmiechnąłem się szeroko.

- Kim byli ci ładni panowie? – spytała, powróciwszy do maltretowania językiem owocu. Bleech. Tak. Jej też trzeba się będzie pozbyć.

- Ci dwaj panowie należeli do bardzo złej sekty, która porywa takie urocze, biedne babcie, żeby potem zrobić z nich pyszne ciasta – powiedziałem. Aż się wzdrygnęła.

- Kamil, jesteś niedobry dla pani babci – odparł z udawanym wyrzutem Julek. Parsknąłem. Wziąłem telefon i wykręciłem numer do mojego ukochanego, młodszego braciszka, Wiktora.

                Już na wstępie uderzył we mnie jakiś bzdurny utwór pokroju OneErection czy tam Sriebera, nie wiem, nie słucham, który miał ustawiony na poczekanie. Westchnąłem. Mam nadzieję, że moje kochane bliźniaki nie mają nic do roboty i (nie)chętnie zajmą się babcią. Matce zawsze obojętne, kto zajmuje się tym pomarszczonym buldogiem, a więc, jeśli wlepię ją komuś innemu, nie będę miał żadnych problemów. W zasadzie, miałbym je tylko, gdybym nie zechciał babuni do domu przyjąć. O tak, gdybym tego nie zrobił, matka rozpętałaby mi piekło. I nieważne, czy miałbym do tego powód, czy nie. Dla tej wiedźmy takie rzeczy nie miały żadnego znaczenia.

- Czego?! – w słuchawce odezwał się skacowany, zmarnowany głos nastolatka, który chyba właśnie się obudził.

- Cześć, braciszku mój kochany. Jak tam zdrówko? Czyżbyś znowu zaliczył zgona? – zagaiłem uprzejmie rozmowę.

- Przestań pierdolić bez sensu, Kamil – warknął Wiktor. – Czego, kurwa, chcesz, że mnie budzisz o tej godzinie?!

                Ech. I pomyśleć, że to to ma dopiero piętnaście lat. Dzieci to stanowczo na psy już schodzą. A siostrunia, Wiktoria, wcale nie lepsza, kurde. Jak je ta matka wychowała?

- No, no, gówniarzu, trochę szacunku do starszego – sprawnie przeszedłem do ofensywy. Skoro słodkie słówka nic nie dają.. – A teraz ubierasz się, ząbki ładnie myjesz, zabierasz siostrę i w trymiga widzę was u mnie. Zaopiekujecie się babcią.

- Co?! Chyba cię pojebało!

- Nie, nie pojebało, spokojnie – syknąłem. – Mam na głowie ważniejsze sprawy niż niańczenie emerytki, która wszędzie zostawia swoją ślinę. A jeśli się nie zjawicie za.. maksimum godzinę, matka dowie się o tym, że jej ukochane dzieciaczki znowu się gdzieś szlajały i wróciły do domu schlane w trzy dupy.

- Skąd ty..?!

- To słychać, Wikuś. Zwłaszcza u osoby, która dopiero wstała. A więc, widzę tu ciebie i Wiktorię za godzinę. A potem znikacie z babunią. Jak dla mnie, możecie ją nawet przehandlować za Oczy Shinigami, wyjebane. Byleby mi z oczu zniknęła.

- Dobra, dobra – rozłączył się. Odetchnąłem.

- I co? – spytał mnie Juliusz. Z palców prawej ręki zrobiłem V. Uśmiechnął się.

- Zaraz się zjawią, zabiorą ją i będziemy mieli z głowy. Uprzedzając – nie mają wyboru, inaczej ich piękny sekret ujrzy światło dzienne. Ach, tak lubię być szantażystą!

                Emos tylko pokręcił głową, szczerząc zęby. Niedługo później zjawiło się moje młodsze rodzeństwo. Wyrobili się, bo byli już pół godziny po moim telefonie. Zabrali babcię i wyszli. Usiadłem z zadowoleniem na kanapie. Byłem zmęczony tym wszystkim. Moja radość nie trwała jednak długo, bo zadzwonił telefon. Odebrałem.

- Znieś nam na dół parasolkę, bo pada – usłyszałem zirytowany głos Wiktorii. Z nią gadania nie było, bo zaraz zaczęłaby się drzeć, więc westchnąłem, włożyłem trampki Julka (większe były i łatwiejsze do założenia), wziąłem parasolkę i wyszedłem. Niestety, potknąłem się na schodach i zacząłem spadać.

                Zabawne.. Gdzieś kiedyś widziałem taką scenę. Jak laska albo chłopak, nie pamiętam, spadali ze schodów z parasolką w ręku. I ta parasolka wbiła się tej lasce, to chyba laska była, w gardło. Czyżbym teraz miał skończyć tak samo?! Nie.. nie.. ja nie chcę umierać! Tylu anime jeszcze nie obejrzałem! Tylu mang nie kupiłem! Czy jeszcze kiedyś zagram na skrzypcach?!

                Spadłem w dół, a płaski szpic (jest w ogóle coś takiego?!) uderzył mnie w czoło, gdy upadałem. Na (nie)szczęście spadłem na moją seksowną pupcię, obijając ją sobie dość boleśnie. Jęknąłem cicho, pozbierałem się z ziemi i, kulejąc nieco, poczłapałem do wyjścia. Rodzeństwo spojrzało na mnie ze zniesmaczeniem, jakby co najmniej przyłapali mnie na strzelaniu palcówy jakiejś starszej pani (fu), otworzyło parasolkę i razem z babcią i grejpfrutem na wózku, oddaliło się. A ja, z równie wielką boleścią, udałem się z powrotem do mieszkania. Julek akurat był podgryzany przez moje koty.

- A ty co? – spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- S.. s.. schody i parasolka mnie wyruchały! – miauknąłem. Zaczął się śmiać. Prychnąłem z niezadowoleniem, że nie przejął się moim nieszczęściem i położyłem się na podłodze, wzdychając głośno raz po raz. Poczułem coś mokrego na policzku. Podniosłem głowę i.. natychmiast tego pożałowałem. No tak.. to przecież w tym miejscu babcia opluła dywan papką z jabłka. Ja pierdolę..

* * *

  W ostatnim odcinku, użytym anime było Vampire Knight. Nikt nie odgadł, ale zrzucam to na to, że nie wiedzieliście, iż już się to zaczęło. ;3 W dzisiejszym odcinku użyłam bardzo znanego fandomowi Otaku fragmentu. Mam nadzieję, że łatwo wpadniecie na to, z czego on jest i gdzie go wplotłam. ;3

  Kocham piosenki Kaito. Po prostu uwielbiam. A szczególnie tę. Ten moment, kiedy z zacieszem na twarzy śpiewa "Niech wszyscy zginą..". XD 

  To tyle na dzisiaj. Więcej spodziewajcie się po moim powrocie. Mam nadzieję, że udało mi się Was rozśmieszyć. ;3 Do następnego. <33